ਧੁੱਪ ਦੀ ਚਾਦਰ
ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ
ਧੁੱਪ ਦੀ ਚਾਦਰ ਵਿਛੀ ਚੁਫੇਰੇ
ਸੁਰਜ ਤੋਂ ਸ਼ਰਮਾਵੇ
ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ ਛਾਂ ਲੱਭਦੀ ਫਿਰਦੀ
ਆਪਣਾ ਆਪ ਲੁਕਾਵੇ।
ਨੰਗੀ ਚਿੱਟੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕੋਈ
ਬੈਠ ਰਹੀ ਜੋ ਧੁੱਪੇ
ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਦਾ ਲਾਹੁਣ ਥਕੇਵਾਂ
ਗਰਮੀ ਸਰਦੀ ਰੁੱਤੇ।
ਮੈਂ ਉਸ ਧੁੱਪ ਦੀ ਚਾਦਰ ਕੋਲੋਂ
ਮੰਗੀ ਛਾਂ ਉਧਾਰੀ
ਸੰਗਦੀ ਸੰਗਦੀ ਧੁੱਪ ਦੀ ਕਾਤਰ
ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਗਈ ਸਾਰੀ।
ਉਹ ਚਾਦਰ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡੇ ਉਪਰ
ਬਣ ਗਈ ਮੇਰੀ ਲੋਈ
ਉਸ ਚਾਦਰ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡਾ ਢਕਿਆ
ਤੇ ਸਾਂਭ ਲਈ ਖੁਸ਼ਬੋਈ।
ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੀਕਰ ਉਸ ਚਾਦਰ ਨੇ
ਮੇਰੇ ਰਾਹ ਰੁਸ਼ਨਾਏ
ਉਸ ਚਾਦਰ ਨੇ ਮੇਰੀ ਖਾਤਰ
ਕਿੰਨੇ ਜੋਗ ਹੰਢਾਏ।
ਧੁੱਪ ਦੀ ਚਾਦਰ ਮੈਲੀ ਜਾਪੇ
ਹੋ ਗਈ ਡੱਬ ਖੜੱਬੀ
ਜਾਂ ਕੁਝ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਬਦਲ ਗਈ
ਕੁਝ ਸੱਜੀ ਕੁਝ ਖੱਬੀ।
ਫਿਰ ਸੂਰਜ ਦੀ ਧੁੱਪ ਮੈਂ ਟੋਲਾਂ
ਕਿਉਂ ਕੋਈ ਚਾਦਰ ਟੋਲਾਂ
ਕਿਉਂ ਨਾ ਨੰਗੇ ਪਿੰਡੇ ਬਹਿ ਕੇ
ਆਪਣਾ ਆਪ ਫਰੋਲਾਂ।
ਨੰਗੇ ਪਿੰਡੇ ਬਹਿਣਾ ਔਖਾ
ਔਖਾ ਸੌਣਾ ਪੈਣਾ
ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਵੇਖ ਕੇ ਜਰਨਾ
ਜਰ ਕੇ ਵੀ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ।
achi rachna hai
ReplyDeleteਰੇਨੂੰ ਜੀ ਧੰਨਵਾਦ।
ReplyDelete